Stadsnomaden

Het ziet er onooglijk uit, een stukje braakliggend terrein midden in de metropool. Vies ook, met onkruid en vuilnis tussen gebroken bestrating. De resten van een hekwerk en wat prikkeldraad scheiden het terrein af van de straat. Aan weerszijden staan statige huizen op, ietwat vervallen, maar bewoonbaar en bewoond. Tegen een boom hangt een beschilderd houten bord met een naam: artist@info. Een stukje verderop staat een oude koelkast, ook beschilderd. Graffity figuren kleuren het kapotte apparaat en in hetzelfde handschrift weer diezelfde naam.

Mensen lopen doelgericht door de straat, niemand heeft oog voor het vervallen domein van artist@info. De stad omringt ons met bekende geluiden van razend verkeer en familiaire geuren van Italiaanse en Chinese keukens en toch is alles anders dan thuis.

We komen Æs nachts aan. De oude bus heeft de reis wonderwel doorstaan. Het lichtje op het dashbord dat maar bleef branden, bleek de handrem te zijn. We rijden naar een restaurant dat door vrienden is aangeraden. Terwijl in de keuken onze laptops en telefoons opgeladen worden, eten we olijvenbrood en gambaÆs. We zitten op het terrasje op de stoep, precies op de hoek van een kruispunt. Verliefde paartjes laten honden uit en autoÆs kussen elkaar op een haartje, hun eigenaren druk claxonnerend en driftig draaiend aan het stuur.

De ober vertelt dat het ongevaarlijk is om op straat te slapen. De enige bedreiging voor stadsnomaden in een volkswagenbus blijkt de parkeerpolitie te zijn.

We worden wakker met een overvolle blaas en rennen een broodjeszaak binnen, onmiddellijk doorstuivend naar de wc. Onvoorstelbaar hoe snel je die vindt als je het bijna in je broek doet. Na de koffie gaan we verkennen. We doen dat zoals een kat die de eerste keer naar buiten mag. Steeds een grotere cirkel, telkens een beetje verder weg. Je laten leiden door wat je tegenkomt. Daarin hadden we elkaar langgeleden al gevonden. We willen voelen, een stad leren kennen door het leven in de straten, ongeprogrammeerd ronddwalen, vinden zonder te zoeken. En gek genoeg liggen er overal aanwijzingen. Tekens die je aandacht trekken en je de ene straat doen inslaan en de andere passeren.

Terwijl de stedelingen naar hun werk gaan en kinderen met rugzakjes op de fiets naar school brengen, stappen wij over het kapotte hek van het geheimzinnige domein van artist@info.á We roepen iets in de trant van æhallo, goed volkÆ. Geen antwoord. Het terreintje blijkt groter dan vanaf de straatkant zichtbaar is. Her en der liggen beschilderde voorwerpen, gesigneerd met artist@info. Achter wat bosschages staan twee vervallen, in elkaar overlopende gebouwtjes. Het atelier, zo blijkt. Een installatie die in menig museum voor moderne kunst niet zou misstaan, staat onder een vervallen dak dat voor het grootste deel uit gebladerte van een boom bestaat. Persoonlijke getuigenissen van een bestaan. Wie is die artist@info? De kunstenaar is in geen velden of wegen te bekennen.

Hier begint het eerste cirkeltje, waarvan de omvang steeds groter wordt. Artist@info komen we overal in de stad tegen, op muren, discotheken, langs wegen. Een onzichtbare gids die ons pad is voorgegaan en ons door de vreemde stad leidt. We ontmoeten en maken vrienden op bouwplaatsen en in boekhandels. We slapen elke nacht op een andere parkeerplaats en wassen ons met washandjes en water uit een jerrycan. We ontdekken een stad die in geen enkele reisgids staat. Een stad die verdwijnt zo gauw wij verder lopen, opgebouwd als ze is uit impulsen, uit nieuwsgierigheid. Ze zal nooit meer hetzelfde zijn. De eerste keer dat je een straat inloopt is altijd anders dan de tweede, derde, vierde keer. Dezelfde straat is nooit hetzelfde, al ken je er iedere stoeptegel.